MOTIVATIE

Mantelzorg. Een woord wat ik tot een paar jaar geleden nog niet kende. Dat is best vreemd, want ik ben opgegroeid met een gehandicapt broertje. Mijn moeder is achttien jaar lang mantelzorger voor hem geweest, maar zo noemde wij dat niet. Zij was gewoon zijn moeder en ik zijn grote zus.

Naarmate ik ouder werd ontstonden er steeds meer vragen waar ik het antwoord niet op wist. Kinderen op school vroegen wat er nou precies met hem aan de hand was. Ik wist het niet. Regelmatig vroeg ik mijzelf af waarom hij thuis woonde en andere gehandicapte kinderen niet. Daarna voelde ik me schuldig en ondankbaar. Ik begreep mezelf vaak niet en voelde mij boos en verdrietig om kleine stomme dingen.

Er waren meer mensen in mijn omgeving met een handicap of een beperking. Als kind maakte het voor mij niet uit met wie ik speelde of dat ik soms extra rekening moest houden. Voor mij was dat normaal, maar in vergelijking met mijn vriendjes en vriendinnetjes was mijn leven dat niet.

Wanneer je opgroeit met iemand die vierentwintig uur per dag zorg nodig heeft kamp je als kind met grote, nog onbegrijpelijke en moeilijke vragen. Je krijgt te maken met ander soort gevoelens en emoties dan je leeftijdsgenootjes. Je voelt je anders en eenzaam en ik had regelmatig last van nachtmerries over mensen die doodgingen. Dat was voor mij een reële angst, want ik was bang dat mijn broertje dood zou gaan als ik alleen met hem thuis was. Ik vertelde dit aan niemand, omdat ik mij ervoor schaamde. Ik werd vaak verdrietig van mijn eigen gedachten en moedeloos van de vragen zonder antwoorden.

Met de film De Nestvlieder wil ik laten zien wat voor invloed mantelzorg heeft op families en de onderlinge relaties. Wat er gebeurt als je niet met elkaar praat en geen hulp vraagt. Maar ook hoe bijzonder en liefdevol de band is tussen een zorgbehoevende en een mantelzorger. Ik hoop dat het verhaal van Cor, Hennie en Teuntje bijdraagt aan meer aandacht voor mantel-zorgende gezinnen. Maar ook dat deze film mij persoonlijk helpt om het verleden een stukje beter te begrijpen en dat het mij lukt om antwoorden te vinden op al die stille vragen.

Ik hoop dat deze film ook antwoorden geeft op vragen die andere hebben en het hen vertrouwen geeft dat ze niet stil hoeven te zijn. Dat het oké is om te zeggen wat je vindt en wat je voelt en dat er wel andere mensen zijn die dat begrijpen.

Martine van der Kolk, regisseur.